Tafel, bed, steen

FRANS VAN A.





Manieren genoeg maar daar gaat het niet om, ik heb hier
precies het juiste licht gevonden en kijk hoe de ochtend
zich in volle lengte op de ramen drukt en dan
in banen op de grond belandt.


Je kunt hier alles leren maken als je met verf bij de hand
kijkt naar de ene steen ten opzichte van de andere
steen, tafel, bed, nu precies zo
neergezet dat verwarring -


nee niet wegdrijven opgaan niet plotseling achter
het donker verdwijnen hier zijn en: stilstaan.
Kenbaar. Ik moet in je kunnen verblijven.


Als dit de enige plek is, bedacht om één ochtend
voorgoed te bewaren dan deze ochtend
die mij past. Hier duur ik lang.





© Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012


Ester Naomi Perquin werkte vier jaar als cipier in het Rotterdamse Huis van Bewaring om een studie te kunnen betalen.

Achter de verduistering

TOT HET SAMENVALT



Valt het oog van de moeder
op de held die zij heeft grootgebracht
ziet ze hoe oorlog hem de dossiers in sleurt
en sloopt, tot hij samenvalt met grijs haar
en een hand die zijn hart
door zijn vlees heen tracht te steunen.

Voor zijn kinderen een feestdag geknutseld.
's Avonds, achter de verduistering, streept hij
de woorden door die hem vergeten moeten
mochten vragen volgen.
Hij kijkt opzij, de spiegel in
het stokken van zijn adem tegemoet.

Op het tapijt zit altijd nog die vlek die lijkt.
Het is nooit één woord dat het leven vergelijkt
het zijn er vele, juist degene die over niets gaan.
Zo afgesproken praten wij, zijn kinderen
vloeken dan of piekeren
willen er de schuld van zijn.


© Jan Baeke


Uit: Jan Baeke Brommerdagen Amsterdam, De Bezige Bij, 2010

Het teken

Dat schoonheid een gegeven is
gevangen in harde getallen
en wij er altijd door omgeven
ingelegd in ons oor, schelpen op het strand
het lint onder je borsten, hoe zich

zuil tot tempel verhoudt, de gulden snede
waakt onder het verbrande gezicht van de aarde
leer dit, herken het teken dat sterker is dan wij
die verwoestten - we leven altijd na een oorlog.

Het grootste van de twee delen
verhoudt zich tot het kleinste zoals
het lijnstuk zich verhoudt tot het grootste

hoor: a:b=(a+b):a

Ja, ik luister.



© Ineke Holzhaus




Uit de cyclus Elektra, in:
Ineke Holzhaus Waar je was, gedichten, Maastricht/Amsterdam, Azul Press, 2011