Meisje uit Holland

POMPEJI


Omdat de angst van iedereen de onze is
Beleven wij opnieuw de jouwe, mager meisje.
Jij hebt je heftig vastgeklemd aan je moeder
Alsof je terug wilde keren in haar lichaam
Toen op het middaguur de hemel zwart werd.
Vergeefs, want de gifgeworden lucht
Kwam jou binnen heimelijk opzoeken door de gesloten ramen
Van je rustige huis met zijn stevige muren,
Eens blij van je zang en je verlegen lach.
De eeuwen zijn verstreken, de as is versteend
Om voor altijd jouw edele leden te kerkeren.
Ζo blijf je in ons midden, verwrongen gipsafgietsel,
Doodsstrijd zonder einde, schrikwekkende getuigenis
Van wat ons trotse zaad de goden schelen kan.
Maar niets blijft bij ons van jouw verre zuster,
Van het tussen vier muren ingemuurde meisje uit Ηοlland
Dat haar jeugd zonder morgen toch ook neerschreef:
Haar verstomde as is door de wind verstrooid,
Haar korte leven weggeborgen in een verkreukeld schrift.
Niets is over van het schoolmeisje uit Ηiroshima,
Schim in de muur gebrand door het licht van duizend zonnen,
Slachtvee geofferd op het altaar van de angst.
Machtigen der aarde, meesters van nieuwe vergiften,
Trieste geheime hoeders van de beslissende bliksem,
Ons zijn meer dan genoeg de rampzalige gaven des hemels.
Alvorens op de knop te drukken, beheerst u en overweegt.

(28 november 1978)


© Primo Levi


Uit: Primo Levi Op een onzeker uur (Ad ora incerta). Gedichten, vertaald door Maarten Asscher en Reinier Speelman. Amsterdam, Meulenhoff, 1984.