Wie mij neemt en eet

LANDSCHAP MET BEROETE AARDBEI


Wie een aardbei neemt
zo'n beroete rode
eet zijn jeugd
terug

z'n Moeder, zingend
onder het wasgoed van de wolken
liederen uit de Duisternis

0, als de merels
verstrikt
in Vaders aardbei-net...

In het vuilst van de Mijnstreek
onder de ligusterheg
moest je ze begraven...

Hoor, hoe ze moeizaam musiceren, sindsdien
een Requiem
onder elke voetstap die je zet op aarde

"Want ik ben de Vredesvorst, de Ware..."
aldus bloost
de aardbei:

"Wie mij neemt & eet
eet
zijn jeugd terug..."

En zie, de kruisbes
& de aalbes
& de klap‑
bes

ruisen
& buigen & wuiven
als in Driekoningen‑
mantels, brokaat van Aanbidding

"Dus, Moeders, zoen in mijn naam
op wangen Nirwanah
't bloot van jullie babies
aardbiedig

Want ik ben de Aardbei
Wie mij neemt & eet eet
zijn jeugd terug..."

Aldus zoent de Aardbei de roetzwarte vorst!


© Manuel Kneepkens

Uit: Manuel Kneepkens Zuiderlinks - gedichten & illustraties, Rotterdam, Bèta Imaginations, 1998