Geen lied, geen vluchtplan

OPDAT



Vannacht sneden ze mijn benen
juist op het kniegewricht af, het deed niet veel pijn.
Wegens ruimtegebrek werd ik overdag buiten gezet.
Het is prettig om buiten te zitten
in de eerste sneeuw als de grote lichte kristallen
neerkomen op je mouw, hoe ze daar blijven hangen
alsof ze zich thuis voelen bij je, bezoek dat van geen
weggaan wil weten. Dat ik daarvan het niet-
smelten zou zien, de traagte; oneindigheid die
ligt op je jas en niet zingt,
niet vliegt, geen Trooster verkondigt,
niets opruimt, geen kozijnen schildert, heggen
niet snoeit, parket niet lakt, nooit afwast en
dat allemaal zonder een woord; dat ik, die altijd
alles wil, zou weten hoe het is
om tussenin te zijn, geen lied, geen vluchtplan,
geen troost want geen gebrek, even rafelig en
kwaadschiks bij je vandaan maar zonder steeds
op te staan, ervandoor te gaan, zonder een
teen te bewegen. Daarom waren mijn benen
doormidden gesneden.

© Eva Gerlach

Uit: Eva Gerlach Situaties. Amsterdam/Antwerpen, De Arbeiderspers, 2006