Zo vangt hij vlees

HOOGSEIZOEN


Zelfs al zou je in een droom nog wijzen naar de verre schim
die achter zwarte struiken naar je kijkt: je rok kruipt op.

Een losse dij valt als een drumstick in het licht.

Er is die warme zekerheid waarmee je weet: zo vangt hij vlees,
verzamelt een gezicht, weet namen los te krijgen - er is iets
comfortabels aan een opgeloste moord.

Hij is de laatste ter wereld die niemand meer stoort,
hij eet uit je hand zo lang je blijft zwijgen,
kleedt je weer aan als je slaapt.

Je zult straks best de weg terugvinden: wegen weten zich
achter je aan te begeven, hoe diep je ook het park in gaat.


© Ester Naomi Perquin


Uit: Ester Naomi Perquin Namens de ander, Amsterdam, Van Oorschot, 2009