Mijn adem hapert

OM ZELF TE PROBEREN



Je kunt gaan zitten in een kamer groot genoeg voor je armen en benen,
je kunt afscheid nemen en dan buig je je hoofd, kin op de borst,
je duwt je lichaam naar beneden en nog verder tot je past.


Je tast de wanden af op zoek naar licht. Er is geen licht, natuurlijk niet.
Er is ook geen muziek. Geen plaats om heen en weer te lopen
geen ramen om open te doen, uit te gaan hangen


om mensen te zien of vrienden te groeten, om help help te roepen
naar wie daar ook langsloopt, wie daar ook fietst. Er is alleen
de ruimte die je inneemt, verder niets. Dus je wacht.


Het is benauwd hier, kun je zeggen. Mijn adem hapert, er drukt iets
op mijn longen. Het wordt koud. Is dit proberen afgelopen,
dit leren al geschiedenis? Kan nu het licht weer aan?


Je kunt ver klinken en oud. Er komt geen antwoord meer.
Je kunt hardop beschrijven hoe dat is.
Je kunt jezelf niet goed verstaan.




© Ester Naomi Perquin



E. N. Perquin, Rotterdams stadsdichter, in Bevrijdingsfestivalkrant mei 2011