Kleine ongemakken

BIJ HET RODE LICHT VAN DE WEKKERRADIO




Ze trok een onderbroek aan
en daarna nog een.
Met damast en goudbrokaat
omwikkeld tot een mummie
gaf ze haar lichaam
aan Klaas Vaak, bandeloos.

Ze was moe: dat is waar.
Wat mag je vragen van een lichaam
dat het jouwe niet is.

Dat ze naar mij keek en zei:
ik wil even naar je kijken.
Dat ze gelukkig was. Maar moe, heel moe.
Was dat zelfs niet genoeg.

De onredelijkheid van kleine ongemakken!
De gekte van zaad dat geen uitweg vindt!

Wat zingt daar ’s nachts in die hoge Dom?
Het luiden van klokken geeft weinig troost.

We kunnen nog duizend jaar slapen,
maar samen niet meer dan veertig.

Je mag slapen, je mag slapen,
maar wacht daarmee op mij.



© Alexis de Roode



Uit: Alexis de Roode Geef mij een wonder, Amsterdam, Podium, 2005