De beste manier waarop ik in zee ben geweest

En dan
ligt de leukste jongen van de avond naast je.
Geen camera kan een foto maken van wat jij nu ziet.
Zo totaal dichtbij is hij nu ook bij mij vraag je je af.

En dan denk je aan hoe mensen de zee in rennen, aan hoe dieren spelen met elkaar,
aan een jonge kat die zich verloor in de knopen van jouw bank, aan de mus
die in je hand lag. Shocktoestand. Nog nooit een mus van zo dichtbij gezien.

Als ik er maar niet in hoef, in die ogen,
als dat beest maar niet naar mij gaat kijken, niet op mijn krant gaat zitten,
want dan moet je weer aaien, met te bewust gestuurde handen, terwijl je denkt:
ik wil verder lezen en dat je wel nooit een goede moeder worden zult.

Dan moet je na een tijdje
dat dier weer van je krant afduwen
minuten lang niet lezen kunnen van het schuldgevoel
en van verdriet, want moeder zul je dus niet worden.

De beste manier waarop ik de zee in ben geweest,
is door ernaast te gaan liggen. Aan een zee hoef je zoiets niet te vragen.
Maar hoe doe je dat bij de leukste jongen van de avond?


© Tjitske Jansen


Uit: Tjitske Jansen Het moest maar eens gaan sneeuwen Amsterdam, Podium, 2003