Laat de kinderen snoepen

HET KLEINE MEISJE

Bij zovelen klοpte ik aan,
wie weet, ook bij jou misschien.

Maar doden zijn onzichtbaar,

ik kan me niet laten zien.

Het is nu tien jaar geleden

dat ik in Hiróshima stierf.

Ik ben een meisje van zeven,

dode kinderen grοeien niet.

Eerst vatte mijn haar vuur,

dan verbrandden mijn ogen.

Ik werd een handvol as,

mijn bloed is vervlogen.

Ik vraag van jullie niets.

Je hoeft niet te boeten.
Een kind dat verbrandde

kan niet eens meer snoepen.

Ik klop weer bij jullie aan:
graag een handtekening, meneer.

Laat de kinderen snoepen,
dood hen nοοίt meer, nooit meer.

(1956)

Nâzim Hikmet

Uit: De mooiste van Hikmet, vert. Perihan Eydemir en Joris Iven,

Tielt/Amsterdam, Lannoo-Atlas, 2003