Trein naar Wenen, voetbalvers (2)

IK HAD MIJ MOETEN VERZETTEN


Toen ik bij het voetballen niet mee mocht doen
omdat ik te dik was om bij de bal te komen
en een andere dikzak
wel in het doel stond
klom ik een heuvel voor het dorp op.
Daar had ik
in een hol in de grond
een geheime opslagplaats gemaakt:
Een boek van Camus over de logische zelfmoord
Blote wijven uit tijdschriften
Puntjes kaas die ik bij de kruidenier
gejat had.
Hazelnoten.
Een atlas.
Urenlang zat ik op de heuvel
te wachten op de trein naar Wenen
Precies op tijd om tien over zes reed die voorbij
en daarmee mijn wensen en al mijn hoop.
Tegenwoordig denk ik
Dat ik in het dorp had moeten blijven.
Dat ik mij had moeten verzetten.


© PETER TURRINI - Oostenrijk


Uit: Zeg eens bal - poëzie voor hart en knie, bloemlezing van 'voetbalgedichten'
[samenst. en red. Ben Herbergs - met illustraties van Len Munnik],
Rotterdam, uitg. Bèta Imaginations, 2000