DE VORMEN VAN DE WIND
1
De wind gooit zich wijd open
in stromen,
maakt karavanen,
laat
adjectieven van hoeveelheid toe.
“Vol van hem” zelf
komt neer op “niets”
in immateriële zin:
“Hoofd vol wind”.
Op zijn hoogtepunt:
artillerie, een lege ruimte
tussen de kogel en de loop van het kanon:
een eenvoudige luchtstroom
op natuurlijke wijze door de atmosfeer gecreëerd.
Op het toppunt van zijn ijdelheid, krijgt hij “airtjes”
zijn duizenden gezichten, duizenden benamingen,
nagenoeg alle beangstigend, gretige verslinders:
de Aquilo, de Auster, de Boreas,
de Zefier, de Skiron, de Levant,
de Mistral, de Moesson, de Sirocco...
En in vormeloze toestand
tonen zij
hun intersyllabische emoties
aderen die door een tranendal lopen
zonder windrichtingen.
2
Misschien schuilt het geheim
in die verbintenis,
de link tussen hem en een ander.
Die natuurlijke dictie toestaat,
richting,
het op weg gaan naar een doel
gegrift
in de oorspronkelijke waterhoudende omgeving.
Een kompasnaald,
een scherpe punt die de zak
van de allereerste wateren doorprikt,
magnetiserend zij die vrij ronddraait
op een omsingelde spil
boven een cirkel die de tekening draagt
van de windroos;
naald zonder oog die zich oriënteert, spontaan,
in noord-zuidelijke richting en,
door deze te doen samenvallen met de lijn
die deze richting
in de roos,
markeert
kan zij elk ander aanlokkelijk punt vaststellen.
Nautisch kompas van het universum.
Ik noem je in een litanie
opdat je
de ingewanden
van dit kompaskastje toont:
dit leven
gedeeld,
goddelijk
raadsel.
3
De vogels weten
de wind
de keel af te snijden
met de snede van het lichaam.
Mes van de horizon
waarvan het staal
de sneeuwvracht draagt
op vulkanische
vleugels.
© Pura López Colomé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten