Laagste viervoeters

STOELEN

Wie had ooit gedacht dat een warme hals een leuning zou worden, en poten die zo graag rennen en dansen tot vier rechte stelten zouden verstijven. Vroeger waren stoelen mooie, bloemen etende dieren. Ze hebben zich echter te makkelijk laten temmen en nu vormen ze de laagste soort van viervoeters. Ze zijn hun weerstand en moed kwijt. Zijn alleen geduldig. Hebben nooit iemand vertrapt, nooit iemand meegesleurd. Ze zijn zich zeer zeker bewust van hun verspilde leven.
De vertwijfeling van stoelen openbaart zich in hun gekraak.


Zbigniew Herbert (1924-1998)



In: Verzamelde gedichten - vertal. uit het Pools: Gerard Rasch,
Amsterdam, De Bezige Bij, 1999