Kade

Wij stonden bij de zee, en inderdaad,
de kade gaf dat gevoel van een kade.

Nog één keer iets zeggen, dat gezicht
zien, die stem horen, iets zeggen,

ach god, dat soort heimwee, nog voor
het zover is, we stonden daar maar.

Waar zijn we, zei ze. Hier, zei ik,
dit is de zee,

en achter ons in het land wonen nog
de mensen en graast het vee.

Maar alleen haar voeten kenden deze
wereld nog, haar voeten dwaalden over

al dat water, alsof ze alleen daar
zocht naar haar herinneringen, alleen

daar, en ik, ik zocht in haar gezicht,
het keek mij aan, grijs en eindeloos

als de zee zelf


RUTGER KOPLAND


Uit: Rutger Kopland Geduldig gereedschap, Amsterdam,Van Oorschot, 1993