Dat najaar stond ik voor een klas doofstommen,
vlak bij de Kaarsen*, op een basisschool.
Concrete spraak onttrok zich aan hun stemmen,
hoewel er duidelijk een taal in school,
maar anders, vreemd en moeilijk te doorgronden
zelfs voor de leraren. Geen leven was
er in hun keel-neusholte. Daar ontstonden
de woorden en verdorden weer, als gras.
'k Had op het bord het abc geschreven.
Ze lazen hardop, en ik zag het aan,
zoals ze trokken met hun schots-en-scheve
gezichten. Maar er moet een God bestaan
voor kinderen, want in hun domheid vonden
zij toch het platgetreden drijfzandpad
naar Babylons ruïne. Lege monden
waarin Zijn alfabet gedreven zat.
Katia Kapovich
- vertaling: Hans Boland -
* Het gedicht is gesitueerd in Moldavië, een zuidwestelijke grensrepubliek van de voormalige Sovjet-Unie die - niet alleen in taal - sterk georiënteerd is op EU-buurland Roemenië.
De masten van staatsstoorzenders, indertijd bedoeld om westerse radiostations te dwarsbomen, werden door de bevolking 'kaarsen' genoemd.
Katia Kapovich [Rusland/USA] neemt donderdag 17 juni as. deel aan het 41ste Poetry International Festival. Ze leest haar poëzie vanaf 21.30 uur (Rotterdamse Schouwburg, grote zaal).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten