Naalddiep

EMIGRANT




Aan deze foto kleeft wat bloed
al toont zij enkel zwierigheid;
serpentines tussen wal en schip
zwakke hangbrug voor een ogenblik.

Daar ga je dan met stenen in je maag,
de slingers breken en dus ook je hart.
Je noemt het avontuur, maar het is smart.
Er komt geen einde meer aan deze trip.

Er staan wat vrouwen aan de waterkant,
hun woorden spinnen nog een ijle draad,
die taai aan de verschansing hangt,
een witte zakdoek kust de lucht.

Stilaan worden de mensen vaag,
maar bijten feller onderhuids,
het land verdwijnt in naalddiep zeer,
dan is er enkel zee en licht.

En op de reling, wit en koud,
twee handen, met een felle grip
knijpen zij stom het schreeuwen weg
dat in de ogen achterblijft.



© Peter Goedhart


- ongepubliceerd gedicht, door de auteur gelezen tijdens een voordracht op de openingsavond
van Poetry International, Rotterdam juni 2011 -