Winterschapen

II

Licht en dag versmelten

Hier als blinde geliefden, bloot

Als de zee, wild als de golven strandend

In ogen die ogen het denken benemen.

En van ver, wind in de wol, grasvretend, winterschapen

Onder stormachtige

Sterns, meeuwen boven de vloedlijn -

Het kimstrakke tweespoor van armoe en

Verlatenheid (gezicht dat het weten ontgaat),

Eenzame jacht van de zeevalk tegen windvlagen in.

Tussen de blauwe kust

Van het westen en de grijze

Zeehoek van het grimmige noorden loopt,

Uit het lood hangend door de gesel van de wind,

Een vrouw met zeegroene ogen die vergat om te zien.

Op de zwarte hakken

Van het lot (dat wijst naar een deur

Met een mat van 'en maar wachten' ervoor),

Worstelt ze, nacht voor noch na, in het middelpunt

Van de leegte, naar niets dat haar haar naam zal toezeggen.  

© Tsjêbbe Hettinga

Uit: Tsjêbbe Hettinga Aan schor en Stad Niks voorbij (Oan leech en Stêd Niks foarby) - in het Nederlands vertaald door Benno Barnard en Tsjêbbe Hettinga - Leeuwarden / Rotterdam,

Friese Pers Boekerij / Poetry International, 2010