Duintoppen

Bergen (N.H.), Adriaan Roland Holsthuis: 
gedicht van tijdelijk bewoner Peter Swanborn in gastenboek 

Door mijn wimpers heen

Mijn moeder wijst de plaats aan waar de school was
en het kippenhok waar ze met haar vader lesgaf
als de vliegtuigen, die nu in het bos staan, overvlogen.
Een vader en een dochter leerden boerenjongens schrijven in de zon.

Mijn opa wacht aan tafel onze komst. Warm eten, 's middags.
Hij bidt, zijn ogen zijn gesloten, ik zie het door mijn wimpers heen.
Wij bidden na, met de zachte g die mama
in het Noorden al bijna was vergeten. Wij blijven stil
tot de voorname stem het nieuws over de wereld
heeft verteld. De klok in de radio slaat twaalf uur.
De soep wacht in de borden, pas bij de weerberichten
neemt hij een eerste hap. Mijn moeder en mijn opa spreken
vreemde woorden met elkaar. Ik wacht tot ik ze kan verstaan.


© Ineke Holzhaus



Uit: Ineke Holzhaus Waar je was, gedichten, Maastricht/Amsterdam, Azul Press, 2011

Bezoek

BLAUWDRUK


Hij is ijskoud in haar ontwaakt,
neemt zeer zelfzuchtig stilte aan bij monde
van een opzettelijk doofstomme; de eeuwig-
heden slaat hij aan seconden.

Z'n blauwdruk, tot een lijf vermaakt,
dat zelfs de ochtend slecht verdraagt, voorzegt
hoe hij vernietigd dient te worden.

Ze maakt zich in het licht verstaanbaar:
wees warm, bezoek mij in de zomer en ik
bedrieg je, ik, de meest bedrogen dromer.


© Hester Knibbe



Uit: Hester Knibbe Een hemd van vlees Baarn, De Prom, 1994

Engel

EEN PAAR DECENNIA TE VROEG IN DEZE NACHT VERZEILD


Langs een onbetwiste provinciale weg
kwam je de engelen en vrienden
van je vader tegen.
Bij de eerste bussen naar de stad
of diep in de nacht
op de terugweg van de kermis.

Je vader herinnert zich een stem
die in het voorbijgaan vroeg
waarom de nachten zo onrustig zijn geworden.
De wereld leek een paar decennia te vroeg
in deze nacht verzeild.
Er scheen een ander licht.
Dat zagen wij.

Je vader kon het later niet goed duiden
maar had iets in de ziel gekeken
doende tussen kapotte lantaarns
de weg naar huis te vinden.

Je had het over de lome avonden
en de meisjes die net engelen waren.
Daar nog een overlevende tegenkomen
die je in geen jaren zag.
'Kun jij je dat voorstellen?'

Dat maakt passend wat de tijd verwaarlozen wil.
Of dat ook geldt voor de man
die met ons opliep en diepe steekwonden
van de kermis had meegebracht?

Worstelend met windkracht zes
en andere engelen van de herfst
een heel stuk van de wandeling
uit ons geheugen kwijtgeraakt.

Hebben daar uiteindelijk een vinger verloren
en het de dag daarna op een botsing
een worsteling in het donker gegooid
niet eens zo ver
bezijden de waarheid.   


© Jan Baeke




Uit: Jan Baeke Brommerdagen Amsterdam, De Bezige Bij, 2010

Geverfde nagels

IK WAS THUIS EN PLEEGDE INTROSPECTIE


Ik was thuis en pleegde introspectie.

In dienst van de mensheid,
dat sprak vanzelf.

Ik bedacht mij een beroep: verpleegster
in verre werelddelen. Ik speldde mij het woord
'nut' op de revers.

Ik ging en ik kwam en ik zat nog steeds
op mijn kamer. De nagels van mijn tenen
waren inmiddels geverfd

en goed bekeken
was mijn hele eigen leven



© Sylvia Hubers

Uit: Sylvia Hubers Vandaar dit huwelijksleven 
Amsterdam, Prometheus, 2009

Nee, meer een plas

Droge naald etst hen aan de rand van het bos:
Jager & hond. Nevel arcerend in koper.
Oktober. Een dinsdag in het jachtseizoen.

Zon, nog begraven onder het mos, woelt al
Tussen de wortels. Metaal krult van de plaat.
Metaal als geweerloop. Metalen kogel.

Mist ligt in vitrages over het meer, nee
Meer een plas, trage schaal vloeibare lucht.
Jager & hond roerloos tussen hout en water. 


© Harry Mulisch

 
Uit: Harry Mulisch De vogels - drie balladen (gedichten).
Amsterdam, Atheneum-Polak & Van Gennep, 1974

Onhoudbaar

OVER LIEFDE


in de nacht
een zachte
een wuivende
huid geplant

op elke vinger
een oog gegroeid
in het donker

een gestreelde deken
te weven
een lieflijke god
onder de leden

ongrijpbaar
onhoudbaar
dit gekke geluk 


© Mischa de Vreede



Uit: Mischa de Vreede Met huid en hand, Amsterdam, u.m. Holland, 1959

Vriendje

VERSJE DAT IK TOCH MAAR NIET
IN EEN POEZIEALBUM HEB GEZET


Je vader trekt flessen,
je moeder schaatst scheef,
maar jij blijft mijn vriendje
zo lang als ik leef.


© Cees Buddingh'


Uit: C. Buddingh' Gedichten 1938-1970, Amsterdam, De Bezige Bij, 1971

Knoopjes

BEKENTENISSEN (2)


Alleen slechte mannen wilde ik aanraken. Ik wilde hun schouders onder
mijn handen voelen, hun knoopjes openmaken, mezelf dan
haastig uitkleden, ze als dekens om me heen slaan,
me in hun armen te slapen leggen.

Ik wilde ze voorzichtig wasssen, hun haar inzepen met een shampoo
die niet prikt, schuim in hun huid masseren, ze glanzend wrijven.

Ik wilde ze auto's geven en kleine huisjes voor ze maken,
ze aan tafel zetten met een vrouw, een bordje eten,
een kind dat papa zegt, een lapjeskat.

Ik wilde ze mee het bos in nemen, ze warm aankleden en
de goede kant op sturen, de kant op waar bomen zo
hecht met elkaar vergroeid zijn dat je er
geen pad meer vindt maar wel,
als het donker wordt,
levensechte beren.


© Ester Naomi Perquin




Uit Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012

Grasduinen

BRIEVEN



Die moet ik nog schrijven, en die
dat ik gezond ben
dat ik gisteren dronken was in een grieks café
daarna in een turks café, in een noors

dat ik me instel op een hoge
zeer hoge gasrekening

en andere dingen aan anderen -
grasduinen in een steeds onverklaarbaarder wereld

dat iemand zei: gij hollanders, ge zijt allemaal hetzelfde
terwijl ik toch had betaald
en een franse bril op had
en een duitse gedichtenbundel op zak
en thuis op mijn tafel
Anne Sextons onovertrefbare gedicht
'wanting to die'

en luister hoe ik de stoppen vernieuwde
en het licht opeens weer brandde
en zij op de bank lag te slapen
onder de blauwe deken

Aan deze en gene moet ik schrijven
dat ik het niet doe
dat ik weiger

dat ik ga procederen
dat de dagen hier in regen verslijten

en de wereld nooit groter is dan een stad
dan ik in die stad
mijn voeten op die stenen
en wat ik zie als ik knipper met mijn ogen
en ik moet vragen hoe het gaat
of het huis al gebouwd is
het stuk goed vertaald
of de kinderen voorspoedig groeien
en de vrouwen niet al te ongelukkig zijn


© Remco Campert




Uit: Remco Campert Dichter Amsterdam, Bezige Bij, 1995

Gezichtsbedrog

VROUWENKLACHT
(Op de melodie van Lentelied)


Wat heb ik spijt dat ik getrouwd ben met een koopman:
Het lot beschikte mij een trouweloze kerel!
Naar Soochow ging hij, zei hij mij bij zijn vertrek
En ruim drie jaar later
Krijg ik me daar een brief uit Canton!


© Xu Zaisi  (14e eeuw)







DE WOORDEN VAN EEN GEKOCHTE CONCUBINE


Voor duizend goud hebt u mij aangeschaft -
U kocht mijn lichaam, u kocht niet mijn hart.
Ik weet dat u een echtgenote hebt:
Iedere nacht zal zij uw ontrouw klagen.


© Yang Weizhen  (1296-1370)



Uit: Klasssieke Chinese poëzie - van het Boek der Oden tot de Qing-dynastie, samengesteld en
vertaald door W.L.Idema. Amsterdam, Meulenhoff, 1991

Zweven

WAT DE TOEKOMST BRENGEN MOGE



Een junimorgen vroeg de tuin in gaan
zien hoe spanrupsen zweven aan
dunne trapezes. In het gras bloeien
toe maar! beloften, geheimen groeien
rondom. Zo licht is dit, ik ken het niet
ik hoor een lied dat ik al evenmin,

en niet vertrouw. Wat willen
deze woorden in het groen
wat zingen ze, zijn ze soms bang
dat dit moment geen leven lang?
Laat het toch even nu zijn, hier
precies dit ogenblik van leven
dat ik zo liefheb, redeloos -



© Marjoleine de Vos



Uit: Marjoleine de Vos Een kat van sneeuw, Amsterdam, Van Oorschot, 2003

De overlevenden

ONTHEEMD



Het lijkt precies, dit land,
op dat waar wij gedwongen werden
scheep te gaan. Na de bekende ramp
zijn wij weer aangespoeld, gered,
zoals dat wordt genoemd.

Wij zijn nu voortaan overlevenden
terwijl degenen die aan land
gebleven zijn niet zo hoeven te heten.

Het land, nu we er weer terug zijn
is wel hetzelfde, maar getekend.

Getekend en beschreven. Alleen
in de herinnering zichzelf gebleven. 


© Judith Herzberg



Uit: Judith Herzberg Het vrolijkt, Amsterdam, De Harmonie, 2008