Nooit meer later

Teruggevonden na een lange winter in een boekenkast, 
nadat zij het huis voorgoed had verlaten:

boekomslag van een toneelstuk van Jan Wolkers (1963)

totaal witte kamer

laten wij nog eenmaal de kamer wit maken

nog eenmaal de totaal witte kamer, jij, ik

dit zal geen tijd sparen, maar nog eenmaal

de kamer wit maken, nu, nooit meer later

en dat wij dan bijna het volmaakte napraten

alsof het gedrukt staat, witter dan leesbaar

dus nog eenmaal die kamer, de voor altijd totale

zoals wij er lagen, liggen, liggen blijven

witter dan, samen -

© Gerrit Kouwenaar 

Uit: Gerrit Kouwenaar Totaal witte kamer - Amsterdam, Querido, 2002

In dankbare herinnering aan

Mariet Brouwers 

[Nieuwenhagen, 21 september 1947 - Rotterdam, 27 maart 2013]

"Ik zou je zó gunnen dat na mij iemand komt tegen wie je weer aan kunt liggen,

iets dat ik je niet meer kon bieden"

- nog gedeeltelijk bij bewustzijn, op haar ziekbed, 18 maart 2013 -  



"Wir haben die Kunst, damit wir nicht an der Wahrheit zugrunde gehen. "

(Nietzsche)

Woestijnen

Je zult nooit zijn waar ik denk.
De sneeuw valt het hart in.

Ik denk je naam.
Ik kijk je aan.

Ik haal mijn blik van je gezicht.
Het is je plicht het mij te zeggen.

Ik lees je ogen.
Woestijnen met
zand vol onvruchtbaar land.

Waar ooit koren groeide
schieten nu distels uit kwartskristallen.

Salamanders leven daar.
Haal nog eenmaal je handen door mijn haar.

Wat liefde was ben ik verloren.
Je zult nooit zijn waar ik denk.

Niet eens meer vallende sneeuw.
Maar mijn wankelend hart bevroren.





© Wilma Blanken 




- ongepubliceerd - 

Licht

onverwacht zonlicht is een gebeurtenis


                                                                                                       - Bei Dao






- Schone regels, rondrijdend Rotterdams vuilnisautogedicht -

Onbereikbaar

O, ZOETE ONBEREIKBAARHEID

als kind al bezat ik een zwak voor glinsterkwallen, keizerpinguïns: zwaar en ijl
maar zacht als paleizen stonden ze rechtop in water en ijs, als wachtkamers
op een uitkijk naar binnen – daarom wilde ik worden: koninginnen
eerst juliana, later de dame die full colour over haar heen kwam.

deze, de mantelglanzende ging ik worden: beatrix leek haalbaar in die dagen
ik was vijf, deed mijn best haar geheim te kraken: ’s avonds stond ik in de tuin
sjieke liedjes te neuriën, overdag op de dam wierp ik druiven naar landgenoten
ik struinde kermissen af, stalkte majorettes, tot ik tot mezelf kwam, opgaf.

nu pas, vannacht – net nu ik groot, gelukkig en eenzaam was
nu stond zij daar, een schemer aan het hoofd van mijn dromende lichaam
en links van mij duikelde de zon en rechts begon zij rustig te stormen, oranje
daalde ze over me neer, met alle gloeitristesse die ze had, languit stamelend:

‘wij wilden een slagregen zijn voor onze geliefden, fluisterdauw uitspreiden
over de doden, de jaren alleen wilden wij breken met koele wintervuisten
groene duinen verflensen met zonlicht, kortom: wat mensen doen, wij wilden
kinderen, ouders, een man wilden wij, maar ze werden windstil rondom ons.’

ze toonde mij hoe ze boog en het ging niet: ze werd heldere mist, kou minus hitte
knipte zich los — vannacht lig ik wakker, stuurloos als een wapperend lint.

u bent mooi majesteit, soeverein en mooi, nu het verdriet om u heen komt bloeien
u bent mijn eigen aangetaste moeder, diep in haar vermoedde ik uw ijs, uw water
u was mijn jeugd, zoete onbereikbaarheid – en omdat dit mijn laatste verzen zijn
schenk ik ze u, om er onze prinses in terug te vinden: beginnend meisje van vijf.

                © Ramsey Nasr

Schrijver-acteur Ramsey Nasr, tot morgen bij het begin van de  Week van de Poëzie nog Dichter des Vaderlands, bracht zijn kindertijd begin jaren tachtig door op een montessorischool aan de Rotterdamse Essenburgsingel. 



Zie voor live-voordracht van zijn 'Beatrixgedicht', Ramsey Nasr bij Matthijs van Nieuwkerk:

http://dewerelddraaitdoor.vara.nl/media/207105






- met dank aan NRC Handelsblad en De Wereld Draait Door (Vara-t.v.) -