Fiets

FINISH


De atleet stond op het veld
en rekte zijn oude benen
toen de dood langskwam en wenkte:
Dag jongen, loop je even mee?

Een korte steek in de zij,
dat was alles. Hij bukte zich
om zijn veters aan te trekken,
maar de schoenen waren al leeg en
hij rende de lucht in.

Gewichtloos en zonder
ooit buiten adem te raken
zwom hij door een sterrenzee,
fietste de melkweg rond
en liep ten slotte
in de witte tunnel van de zon,
als vuur door wind gedragen.

En bij de finish waren vele gezichten
die hem aankeken met zachte ogen,
en die zich verheugden,
want hij was er.


© Alexis de Roode


Uit: Alexis de Roode Geef mij een wonder, Amsterdam, Podium, 2005

Kleine ongemakken

BIJ HET RODE LICHT VAN DE WEKKERRADIO




Ze trok een onderbroek aan
en daarna nog een.
Met damast en goudbrokaat
omwikkeld tot een mummie
gaf ze haar lichaam
aan Klaas Vaak, bandeloos.

Ze was moe: dat is waar.
Wat mag je vragen van een lichaam
dat het jouwe niet is.

Dat ze naar mij keek en zei:
ik wil even naar je kijken.
Dat ze gelukkig was. Maar moe, heel moe.
Was dat zelfs niet genoeg.

De onredelijkheid van kleine ongemakken!
De gekte van zaad dat geen uitweg vindt!

Wat zingt daar ’s nachts in die hoge Dom?
Het luiden van klokken geeft weinig troost.

We kunnen nog duizend jaar slapen,
maar samen niet meer dan veertig.

Je mag slapen, je mag slapen,
maar wacht daarmee op mij.



© Alexis de Roode



Uit: Alexis de Roode Geef mij een wonder, Amsterdam, Podium, 2005

A.u.b. een krasje

DE LEGE LANDEN




Ik zit in de trein naar Utrecht
als ik mij plotseling afvraag:
waar is het wonder?
Want alles wat ik zie, bestaat zo ontzettend:
struikjes, koetjes, boerderijen,
er is geen speld tussen te krijgen.

Neem nu die haagbeuk:
die staat daar maar
aan de rand van een weiland.
Beetje groen zijn. Beetje groeien.
Het is allemaal zo van deze wereld!

Geef mij a.u.b. een wonder,
een heel klein krasje
in het diamant van de feiten,
een mirakeltje van niets,
er hoeft heus geen engel bij
of donderstem.

Al is het maar die haagbeuk
die op een mistige ochtend
een beetje is verschoven.
Dan weet ik genoeg.

© Alexis de Roode

Uit: Alexis de Roode Geef mij een wonder, Amsterdam,
Podium, 2005