Ondoorzichtig

ZIJ BREEKT WAKKER en spoelt aan
als niemand ziet hoe naakter
dan zij 's zomers ooit kan zijn
haar lichaam rolt en rimpelt

voor een onbestaande minnaar,
want van alle liefdes is de hare
de verborgen kant, die iedereen
wil zien, maar die zij pas verraadt

als niemand kijkt. Zij kleedt zich
aan met ondoorzichtig licht
en laat zich gaan als niets

lichtzinnigs haar begeert.
Van haar verlangen is de koude
het geheim, die elke blik verteert.


© Johan de Boose




Uit: Johan de Boose Geheimen van Grzimek Antwerpen, Meulenhoff/Manteau, 2010

In ruil voor fabels

THUIS IN VREEMDE dorpen, grotten, grachten,
slapeloos, doder dan de anderen,

zonder land van oorsprong of ster die leidt,
door alle stervelingen opgezegd,

hier, o angstig mens,
als het me vergund is,
als de gekke goden wijken -

wil ik brood met zout eten,
verwelkomd als een prins,
wil ik een laatste keer een lichaam krijgen
in ruil voor fabels over eeuwigheid.


(Istanboel)



© Johan de Boose



Uit: Johan de Boose Geheimen van Grzimek Antwerpen, Meulenhoff/Manteau, 2010

Afdruk

DAT ZIJ VLUCHTEN ziet de wereld op haar scherm.
Zij dragen op hun schouders de geesten
van wie levend zijn verbrand,
onzichtbare moeders, botten van kinderen.
De olijfboom houdt niet op met verrijzen.

Ochtend glinstert op hun wimpers
en het regent zelden in augustus.
De rivier proeft zwavel en scarabee.
Op de bergen schimmelen millennia.

Zij die vluchten wringen bloed uit lakens
en honden uit zwartgeblakerd wasgoed.

Mannen die vertrekken laten hun geur
achter in de afdruk van hun bed.
Ze wachten op gunstige wind.
Ze strelen het vraagteken in de ruggengraat
van hun vrouw en zeggen:
Dit is de laatste, ik ben de laatste.

Thompsons ratelen: zevenhonderd kogels
per minuut. Daarna gaat iedereen dood
in de damp van heilig water.

(Knin)*


© Johan de Boose





Uit: Johan de Boose Geheimen van Grzimek Antwerpen, Meulenhoff/Manteau, 2010.


* Knin is een oude stad in Kroatië, vlakbij de bron van de rivier Krka. Alle partijen, ook in dit vakantiegebied aan de Adriatische kust in Noord-Dalmatië, maakten zich eind twintigste eeuw tijdens de Balkanoorlog schuldig aan etnische zuiveringen. Daarbij werden hele bevolkingsgroepen verdreven, onder grote dwang dan wel met dodelijk geweld. Vóór de etnische conflicten in het voormalig Joegoslavië bedroeg het aantal Servische inwoners dat al eeuwen thuis was in en rond Knin 79%. Tijdens "Operatie Storm" werden de Serviërs verjaagd: in 2001 vormden Kroaten uiteindelijk de meerderheid  (ruim  80%).

Dat het sissen bleef

ZIJ BREEKT WAKKER en spoelt aan
als iemand die verbeten op
de ramen tikt met druppels
uit het noorden en verlangen.

Zij zegt: Ik kan niets lichters
dan dit lichaam geven.
Zo licht dat het verglijdt
nog voor ik het kan nemen.

Ik zeg: Ik kan niets groters
doen dan in je ondergaan,
zoals vermoeide warmte ’s avonds

in je zinkt. Ik droomde dat
het sissen in je duren bleef
en dat ik in je leerde zwemmen.

© Johan de Boose

Uit de cyclus Het Derde Geheim, in:
Johan de Boose Geheimen van Grzimek
Antwerpen, Meulenhoff/Manteau
(De Bezige Bij, Antwerpen), 2010.

Bovenstaand sonnet werd genomineerd voor het Beste Gedicht van 2010.
De bundel waaruit het gedicht afkomstig is, kreeg een nominatie voor
de Herman de Coninckprijs 2011.

Kniediep

Duizend mijlen reizen met voeten
Van glas en zwijgend als een monnik
Tot diep in de oude oude eeuw.

De grenzen van een onecht rijk
Afpassen, hier en daar een paal
Slaan, talen horen sterven.

Slapen in de erker van een stolp,
Weten dat de akkers branden,

Dat het bloed kniediep staat
In het slachthuis.

Ontwaken in de zuiverende kou.

Het glas breken. Je voeten wassen
In de Zwarte Zee.


© Johan de Boose


Uit: Johan de Boose De vrijheid van zwijgen Gent (B.), PoëzieCentrum, 2008

Te vriend

Wij gaan een heuvel op. Zo blijven wij,
Zo blijft het gaan: een heuvel op
In weer en wind, en iemand die ons ziet
Op afstand in een dal en wuift

En met de armen wiekt om mee
Te vliegen, maar de heuvel kun je
Niet veroveren dan stapvoets
Bloedend en alleen.

Wij gaan een heuvel op en jaren
Klimmen. Afgrond houden wij
Te vriend. Bij helder weer zien wij

De top, men zegt dat niemand
Hem bereikt, alleen wie springt
Naar wie beneden op ons lijkt.

© Johan de Boose 

Uit: Johan de Boose De vrijheid van zwijgen Gent (B.), PoëzieCentrum, 2008

Schommel

BREEDUIT IN DE SPEELTUIN LIGT DE TIJD



Breeduit in de speeltuin ligt de tijd
onzichtbaar als een wolk waaruit
het angelus van kinderstemmen klinkt.

Handen slaan op onbestaande ballen,
monden happen in doorzichtig vlees.
De tijd, geduldig, laat zich sarren

als wolk van een hond
in wiens grijs een oude wijze
wrede godheid woont.

Hij likt het bloed van knieën en kiezels.
Tussen de tanden kraakt zijn zand.

Ik neem het meisje bij de hand
en leer haar schommelen
boven zijn afgrond.



© Johan de Boose



Uit: Johan de Boose De moed om te falen, gedichten. Gent (B.), PoëzieCentrum, 2001