Lippen

Soms is zo
veel zo ver weg
dat de wind in de
roos mij ontvalt en ik
met mijn laatste gelaat
uitgelegd lig in de kwikzilveren
bedding van uw van halleluja schuimende
lippen, waartussen ik hopeloos de weg kwijt
raak als uw eigen licht mij de duisternis in maant

en ik merk dat
onder de schaduw uwer
vleugelen geen terugkeer is:
niet in het u believen niet in
het u gerieven, want schuld aan
het vlees en doem in de van verdriet
doorknaagde ogen die in tweespalt staan
gestanst tussen erotomaan vergrijp en het vlammend
zwaard der gerechtigheid dat mij nimmer tot u toe zal laten -

bewaar me niettemin de blonde glimlach van mijn kind.



© Henk van der Waal


Uit: Henk van der Waal Schuldsanering, Amsterdam, Querido, 2000

ademloos

die daar als knoflook geur heeft geplakt
tussen de plooien van je vingerkoten
waar je je neus in neigt om je te wanen
onder het kirrende van haar sproeisel, onder
het minnelijke van haar buidel, onder het
moederlijke van haar memsel, dat jou
in je strot kroelt en bijstert en

ademloos

houdt vanwege het lood dat langs
de regenboog van haar kijker je long
in loopt, vanwege het cellofaan waarmee
de schaterlach van haar toekomst de
tocht over je tong stopt en je dwingt je te
wentelen in wie jou is, in wie jij zijn zal:
luidloze, hooploze, tijdloze


© Henk van der Waal


Uit: Henk van der Waal Zelf worden Amsterdam, Querido, 2010