Traanklieren

OVER LIEFDE EN CYAANKALI!



Vraag me niet bij je te komen, in je mansarde,
terwijl je draait - als een leeghoofd draait -
aan de knoppen van het fornuis,
om je eens en voor al te bevrijden
van het gehuil van de oude ovenwolven,
hun ruiende haar
dat onophoudelijk op je armen groeit,
’s nachts, als steenpuisten,
wanneer je diep in je vlees je sigaretten dooft.


Vraag me niet bij je te komen, in je mansarde,
terwijl je knakt - als een leeghoofd knakt -
tussen de bedspijlen,
in de deur, onder de laars,
je scheen- en kuitbeen
- ik hoor ze kraken in mijn mobieltje -
alsof je
het oude jachtgeweer van je vader knakt,
dat te veel plakt om het opnieuw te kunnen laden,
nadat hij zich voor zijn kop had geschoten
en, stuiptrekkend, je deur kapot had getrapt.


Vraag me niet te komen, in je mansarde,
want dan zal ik komen!
En ik zal me het hart uit de borst rukken,
ik zal het bekerven met mijn tanden
en het bestrooien met zout
dat ik met een plat houweel
uit mijn traanklieren heb gewonnen
en ik zal het werpen
zoals je een molensteen werpt,
zodat het je scheen- en kuitbeen zal breken,
- in duizend stukjes! -
zodat het diep in de oven
je ammoniakadem zou opstapelen
en voor immer
je wilde beestenkop zou knakken!



© Linda Maria Baros



In: Revolver nr. 138, 2008


- uit het Frans vertaald door Jan H. Mysjkin -

Linda Maria Baros (1981, Boekarest) is een Frans-Roemeens dichter, essayist, critica en vertaalster. Ze werkt als onderzoeker aan de Sorbonne in Parijs. In 2008 was zij te gast op het Poetry International Festival in Rotterdam. Ze heeft tot nog toe vijf dichtbundels op haar naam, w.o. Het boek van tekens en schaduwen en De Autosnelweg A4 en andere gedichten. 

De dichtbundel Het huis van scheermesjes (La maison en lames de rasoir) werd bekroond met de Prix Apollinaire 2007.

Meer over haar werk is te lezen op:

http://www.lindamariabaros.fr/nl_gedichten_linda_maria_baros.html

foto: Jan Mysjkin 

Ongeneeslijk verklaard

DE BASISWOORDENSCHAT



Als je niet elke dag mijn naam schrijft,
o, moge je hand geplet worden in de schroef van de zinnen!
Verstijfd, de mond
waarmee je de woorden krabbelt!
Gegeseld het woord
die de klemmen opent voor de wolven
tussen jou en ons!

En mogen ze voor altijd ongeneeslijk zijn, je wonden,
die je wast met mijn tranen,
in een vat vervoerd naar de stad!
En moge je gezicht
voor eeuwig bezoedeld zijn in de ramen,
als je niet alle dagen mijn naam kerft
in de kan van de liefde!

O, maar als je in je slaap niet mijn naam schrijft
met zachte en verfijnde letters,
zoals in het begin,
dan zal ik ze op je lippen naaien,
diep, met catgut.*


© Linda Maria Baros


- uit het Frans vertaald door Jan H. Mysjkin -


In: Revolver nr. 138, 2008



*Catgut is een taai materiaal dat vooral in het verleden werd gebruikt in de chirurgie voor het hechten van (mond)wonden, in de muziek voor het maken van snaren en bij tennis voor de bespanning van wedstrijdrackets. Catgut wordt gemaakt van de darmen van dieren (niet van katten, zoals de naam suggereert, maar meestal van schapen). De stof wordt langzaam door het lichaam opgelost, na vijf dagen is een groot deel van de sterkte en spankracht verloren.
Oplosbare hechtingen hebben het voordeel dat geen 'draadjes' hoeven te worden verwijderd wanneer een wond is genezen. Nieuwere, duurzamere materialen waaronder operatielijm hebben deze traditionele toepassingen inmiddels verdrongen: ook om weefselreacties en vaak infecties te voorkomen. 

Onzichtbaar stuur

DE WEG EN ZIJN JUKE-BOX



In het geknars van de wielen,
want alleen wielen
draaien subliminaalsgewijs
de zwengel van de autosnelweg,
want alleen zij
meten de uitrekbare zachtheid ervan,
duizelingwekkend verlengd op een onzichtbaar stuur!

In het geknars van de wielen,
want alleen zij
rollen om dat onzichtbare stuur
het lange haar van de autosnelweg,
zodat de wielrijders nooit meer verdwalen
in een bocht in het kapsel ervan!

Want alleen de buurtmeisjes
vatten post op de hoofdweg,
halen met hun plakkerige tongen de munten
uit de parkeermeters
en terwijl ze zwengels verbuigen
als op een reusachtige ringweg,
spuwen ze die naar de roos,
in oude jukeboxen!

Want alleen de buurtmeisjes
- gek op snelheid! -
dansen verdwaasd als op een reusachtige ringweg
en verdwalen onderweg met de wielrijders.
Ja, met de wielrijders die, onder de tweesprongen van de
kruispunten,
gekweld door de amerikanismen van het octaan,
onder de wielen van de maagd van macadam, verhit,
vroegtijdig ontploffen, zonder het te beseffen.

Jawel, in een gekraak!
Ja, onder het geknars van de wielen.



© Linda Maria Baros


- vertaling uit het Frans: Jan H. Mysjkin -



In: Bunker Hill nummer 42, Amsterdam, 2008