Zeehemel

DE DUIF HEEFT ZICH VERGIST
(Se equivovo la paloma)


De duif heeft zich vergist.
Wat een vergissing.

Ging ze naar het Noorden, kwam ze in het Zuiden.
Dacht dat het koren water was.
Wat een vergissing.

Dacht dat de zee de hemel was
en de avond de ochtend.
Wat een vergissing.

De sterren dauwdruppels
en de hitte sneeuw.
Wat een vergissing.

Dat jouw rok bloes was
en je hart haar huis.
Wat een vergissing.

(Zij ging slapen op het strand.
Jij boven op een tak.)


© Rafael Alberti


- uit het Spaans vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu -


In: 500 Gedichten die iedereen gelezen moet hebben - de canon van de Europese poëzie,
samenst. Ilja Leonard Pfeijffer en Gert Jan de Vries. Amsterdam, Meulenhoff, 2008

Dief

DE KINDEREN VAN EXTREMADURA


De kinderen van Extremadura
lopen blootsvoets.
Wie heeft hun schoenen gestolen?
Warmte en kou verwonden ze.
Wie heeft hun kleren verscheurd?
De regen
maakt hun slaap en hun bed nat.
Wie heeft hun huis neergehaald?
Ze kennen
de namen van de sterren niet.
Wie heeft de scholen voor ze gesloten?
De kinderen van Extramadura
zijn ernstig.
Wie was de dief van hun spelletjes?


© Rafael Alberti (1902-1999)

- uit het Spaans vertaald door Mariolein Sabarte Belacortu -

Uit: De mooiste van Alberti - samenst. Koen Stassijns en Ivo van Strijtem, Tielt (B.) / Amsterdam, Lannoo-Atlas, 2000