Nooit

BIECHT IN DE NACHT



Ik zou onverzoenlijk schrijven wat
mijn vrouw mij had aangedaan
met woorden die beklijven bij wie
in eendere schoenen staan.
't Hart verkilt. Wat is ze mij waard?
Waarom klagen? Beneden slaap jíj.
Hiernaast de kinderen, nog onbezwaard.
Vannacht rijpt hun oordeel over mij.
Ooit moet ik hen bekennen dat
ik hun moeder nooit heb liefgehad.
Zij werd gek. Had ik daarom verdriet?
Een laf hart had ik, anders niet.
Mijn god, wat heb ik haar misdaan?
Verschopt, verdwaasd staart zij mij aan.


© Hans Sleutelaar


Uit: Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen, Amsterdam, De Bezige Bij, 2004

Geslepen

CROOSWIJK


Het abattoir. Het kerkhof waar mijn vader lag.
In de cafés betalen norse mannen het gelag.
Over de kinderhoofdjes zien ze de kudden komen.
De messen zijn geslepen. Zij moeten aan de slag.


© Hans Sleutelaar


Uit: Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen, Amsterdam, De Bezige Bij, 2004

Vaders rug

WILLEMSBRUG, mei '40


Smeulend puin. Een graflucht. Meeuwen krijsen.
Maar ik ben achter vaders rug niet bang. Hij wijst.
- De jongenslijken die de Willemsbrug bevolken.
Weer zie ik het zwarte water om de pijlers kolken.


*




VERGETELHEID

Dresden is van de vergetelheid gered;
Rotterdam viel onder slopershamers.
- Duivelswerk was 't. Zelfverminking.
De vuilste was blijft binnenskamers.


© Hans Sleutelaar


Twee gedichten uit:
Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen, Amsterdam, De Bezige Bij, 2004.


"Tijdens de slag om Rotterdam in mei 1940 hielden mariniers en zeemiliciens met verouderde
wapens vijf dagen lang stand tegen Duitse stoottroepen die over de Willemsbrug wilden oprukken naar Den Haag. Zij opereerden praktisch zonder commando. 'Ieder vocht voor wat hij waard was,' getuigde een van hen na de oorlog.
Bij de gevechten om de Willemsbrug sneuvelden enige tientallen jeugdige Nederlanders en Duitse militairen; de schattingen van hun aantal lopen uiteen." (Aantekening van de auteur)

Het graf van de herinnering

4 MEI



Nu de verse bloemen zijn gelegd,
de verwaaide woorden zijn gezegd,
de oorlogsdoden weer geteld,
de eretekens opgespeld -
nu staan de mensen op het plein
zwijgend met elkaar alleen te zijn.
Duizendkoppig staart de enkeling
in het graf van de herinnering.
De wind verstrooit een zwak gerucht
- als van een menigte die zucht.


© Hans Sleutelaar


Uit: Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen. Amsterdam, De Bezige Bij, 2004

Goedkope zeep

IN HET ZUIDERBAD

'Spreiden!' Kinderbenen gaan spartelend open.
'Sluiten!' En weer dicht. Zwemles maakt gedwee.

De oude naast me krijgt zijn leden moeilijk mee.
Hij tart de dood die hij niet kan ontlopen.

O stank van chloor, zweet en goedkope zeep!
Goddank - dat ik mij levend weet.


© Hans Sleutelaar


Uit: Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen. Amsterdam, De Bezige Bij, 2004

Wars

NACHTCAFÉ


In het morsig nachtcafé kwam ik hem tegen
- mijn oom, al aan het aards bestaan ontstegen.
Ik was jong. Niks deugde. Niemand vond genade.
Zijn blik heeft mij toen van die mensenhaat genezen.


*


OCHTENDSTAD


Rotterdam voor dag en dauw. De bruggen zijn verlaten.
De geldpaleizen gloren in het Noord-Atlantisch licht.
Winst en verlies staan in de onbehouwen ziel gegrift
van deze warse stad - alleen met wind en water.


© Hans Sleutelaar



Twee gedichten uit:
Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen, Amsterdam, De Bezige Bij, 2004

Vergeten

DOOD VAN EEN DICHTER


Gisteren kwam ik ongevraagd te weten
hoe Kees Buddingh' is doodgegaan.

'Door niets of niemand bijgestaan,
de zusters waren hem vergeten.'

Hij rukte 's nachts, door iets bezeten,
de plastic slangen van zijn armen.

'Toen is hij domweg uitgeteerd en
's morgens bleek hij gekrepeerd.'

Ik heb Kees lang geleden goed gekend;
de ouwe rot, bij wie ik mij kwam warmen.

Dan, op een toon die rekent op erbarmen:
'Hans, je had hem nauwelijks herkend.'


© Hans Sleutelaar



Uit: Hans Sleutelaar Vermiste stad. Amsterdam, De Bezige Bij, 2004

Cornelis Buddingh' (1918) - roepnaam Kees - overleed in Dordrecht op 24 november 1985

Vermiste stad

BOMBARDEMENT


De Junkers hebben zich niet vergist.
Eeuwen moesten worden uitgewist,
opdat, waar arme wijken stonden,
kil geld jaagt op onheilsgronden.



*



NIEUW ROTTERDAM


De stad reikt tot voorbij de wolken.
De Laurens wijst de onbewogen tijd.
Een hond dwaalt tussen de kolossen.
- Hier is geen plaats voor nietigheid.


© Hans Sleutelaar


Twee korte gedichten uit:
Hans Sleutelaar Vermiste stad - Rotterdamse kwatrijnen, Amsterdam, De Bezige Bij, 2004