Engel

EEN PAAR DECENNIA TE VROEG IN DEZE NACHT VERZEILD


Langs een onbetwiste provinciale weg
kwam je de engelen en vrienden
van je vader tegen.
Bij de eerste bussen naar de stad
of diep in de nacht
op de terugweg van de kermis.

Je vader herinnert zich een stem
die in het voorbijgaan vroeg
waarom de nachten zo onrustig zijn geworden.
De wereld leek een paar decennia te vroeg
in deze nacht verzeild.
Er scheen een ander licht.
Dat zagen wij.

Je vader kon het later niet goed duiden
maar had iets in de ziel gekeken
doende tussen kapotte lantaarns
de weg naar huis te vinden.

Je had het over de lome avonden
en de meisjes die net engelen waren.
Daar nog een overlevende tegenkomen
die je in geen jaren zag.
'Kun jij je dat voorstellen?'

Dat maakt passend wat de tijd verwaarlozen wil.
Of dat ook geldt voor de man
die met ons opliep en diepe steekwonden
van de kermis had meegebracht?

Worstelend met windkracht zes
en andere engelen van de herfst
een heel stuk van de wandeling
uit ons geheugen kwijtgeraakt.

Hebben daar uiteindelijk een vinger verloren
en het de dag daarna op een botsing
een worsteling in het donker gegooid
niet eens zo ver
bezijden de waarheid.   


© Jan Baeke




Uit: Jan Baeke Brommerdagen Amsterdam, De Bezige Bij, 2010

Achter de verduistering

TOT HET SAMENVALT



Valt het oog van de moeder
op de held die zij heeft grootgebracht
ziet ze hoe oorlog hem de dossiers in sleurt
en sloopt, tot hij samenvalt met grijs haar
en een hand die zijn hart
door zijn vlees heen tracht te steunen.

Voor zijn kinderen een feestdag geknutseld.
's Avonds, achter de verduistering, streept hij
de woorden door die hem vergeten moeten
mochten vragen volgen.
Hij kijkt opzij, de spiegel in
het stokken van zijn adem tegemoet.

Op het tapijt zit altijd nog die vlek die lijkt.
Het is nooit één woord dat het leven vergelijkt
het zijn er vele, juist degene die over niets gaan.
Zo afgesproken praten wij, zijn kinderen
vloeken dan of piekeren
willen er de schuld van zijn.


© Jan Baeke


Uit: Jan Baeke Brommerdagen Amsterdam, De Bezige Bij, 2010

Te koud

Spreken was het makkelijkste
commentaar.

Voor huilen was het te koud.

Voor waarheid hadden we
de verkeerde kleren aan.


© Jan Baeke


fragm. uit: Jan Baeke Brommerdagen, Amsterdam, De Bezige Bij, 2010