Grap

HERSENEN


De mogelijkheid even een kijkje te nemen in zijn hersenen.
Maar de vader is nooit in de buurt van kogels geweest
geen man om te bedreigen of af te persen, geen man om op straat
te overvallen in zijn kleren die nooit veel mochten kosten.

Stel dat. Een kogel die door zijn schedel zou schieten
zonder hem van het leven te beroven en die alleen delen
van de prefrontale hersenschors zou beschadigen.

Waarna hij in een dier zou veranderen en de opgezette buizerd
door de kamer zou smijten omdat hij niet meer tegen grappen kon.
Omdat hij vond dat de deksels en doppen godverdomme eens
aangedraaid moesten worden en de deuren gesloten.

Geen boeken meer, of films waarin behoorlijk geacteerd wordt.
Woorden en gedrag uit de bakken met het goedkoopste
en meest primaire gegraaid. Een andere man in het lichaam van dezelfde man.
Misschien zou hij dan tot daden komen waar een biograaf wat aan had.



© Maarten Moll



Uit: Maarten Moll Lichaam, Amsterdam/Antwerpen, Uitgeverij Contact, 2011

Marmer

DE TUIN


Wat zal ik voelen bij het zien van zijn koude lichaam
zijn gele neus en marmeren handen.

Ga ik hem wassen of drink ik automatenkoffie.

Ik vrees het moment dat ik in het voorjaar voor het eerst
alleen de tuin te lijf moet gaan.



© Maarten Moll




Uit: Maarten Moll Lichaam, Amsterdam/Antwerpen, Uitgeverij Contact, 2011

Zijn laatste

ZWEET


In de laatste weken voor zijn dood vaak de wasmand omgekeerd
om aan zijn overhemden te ruiken, zijn sokken. Voor de onderbroeken
was hij nog niet dood genoeg. De rugpanden van zijn witte hemden
roken het lekkerst. Eén keer de verwarrende, heel lichte geur van aardbeien.
Toch was het moeilijk hem een specifieke geur toe te kennen. Hij was
geen man van kettingsmeer, duivenvoer, schuurlucht.

Ik heb mijn vader nooit zien zweten in zijn knisperende overhemden.
Zijn zakdoeken kwamen niet hoger dan zijn neus.

In zijn laatste pyjama kon ik hem al na twee dagen niet meer vinden.



© Maarten Moll



Uit: Maarten Moll Lichaam, Amsterdam/Antwerpen, Uitgeverij Contact, 2011

Vloeistof

HANDEN



Wanneer ik aan mijn vader denk, denk ik nooit aan zijn handen.
Zou ik ze herkennen als ze in een glazen pot op sterk water
voor me op tafel werden gezet?

De handen waarmee hij me voor het eerst vasthield
als iets wat op ontploffen stond, zijn honden begroef
de ketting op het tandwiel legde, onkruid trok.

Het zouden de handen van een moordenaar kunnen zijn
die gescheiden van het brein en met niets meer te wurgen
onschuldig in de vloeistof zweven.
Heeft hij wel iets gedaan om zijn handen onsterfelijk te maken?

Ik probeer me de vingers van mijn vader te herinneren
en ook de littekens want een man heeft littekens op zijn handen.
Ik weet niet eens of hij een ring draagt, wie weet
zitten er wratten op plekken die bij een handdruk onopgemerkt blijven. 




© Maarten Moll







Uit: Maarten Moll Lichaam, Amsterdam/Antwerpen, Uitgeverij Contact, 2011