Knoopjes

BEKENTENISSEN (2)


Alleen slechte mannen wilde ik aanraken. Ik wilde hun schouders onder
mijn handen voelen, hun knoopjes openmaken, mezelf dan
haastig uitkleden, ze als dekens om me heen slaan,
me in hun armen te slapen leggen.

Ik wilde ze voorzichtig wasssen, hun haar inzepen met een shampoo
die niet prikt, schuim in hun huid masseren, ze glanzend wrijven.

Ik wilde ze auto's geven en kleine huisjes voor ze maken,
ze aan tafel zetten met een vrouw, een bordje eten,
een kind dat papa zegt, een lapjeskat.

Ik wilde ze mee het bos in nemen, ze warm aankleden en
de goede kant op sturen, de kant op waar bomen zo
hecht met elkaar vergroeid zijn dat je er
geen pad meer vindt maar wel,
als het donker wordt,
levensechte beren.


© Ester Naomi Perquin




Uit Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012

Buitenbad

Liet me argeloos vallen die dag in andermans leven, andermans
autorijles, boodschappenlijstjes, college, in andermans
aarzelingen, beginnende benen op dansles.

En overal wist ik de weg, ik wandelde talloze wezen
naar propere ouders en leerde een drinkende man
op de duur van zijn glas te vertrouwen,

ik stormde bont en blauw geslagen vrouwen huizen uit,
schuifelde bedelaars kastelen in, liet een kille moeder
tijdig knielen bij een kind dat viel,
was het kind dat viel.

Ik leerde een voetballer in God te geloven als in de klap
tegen de lat, een blinde alles wat hij miste
zonder vragen terug te vinden, ik was
het talent dat de schilder bezat
aan zijn licht te ontkomen.

Alleen het echt vanzelfsprekende te water gaan
van een magere zwemster, 's ochtends vroeg,
in het buitenbad tussen de bomen,
verliep uiterst krampachtig.

Boven het water bleef ze machteloos zweven terwijl ik
teruggleed, opnieuw in beweging, haar huivering
uit, de moed opgegeven, het badpak
al bijna verdwenen.




© Ester Naomi Perquin




Openingsgedicht uit Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012

Gladgeschoren

BRIEVEN ONDER NUMMER



Eerst moet je leren schrijven aan een vrouw (een brief
die vreemden onder ogen komt wordt uitgespeld)
die om je regels heen haar lippen likt,
dat stukgezeten lijf van jou
schoonmaakt, oplapt.

Wat jij hiervoor ook was, schrijft ze, telt niet echt,
het was vergeefs, ik was er nog niet bij -

Dan moet je, als je haar in handen krijgt, zelf opgeruimd
en vrolijk zijn en passen in haar schone huis. Je went
aan kussens op de bank, tafelkleden, hondjes van
porselein, aan speciale schaaltjes voor de soep
en buiten roken, haar moeders gezicht,
appelgebak, de foto op de kast,
het hoofd dat naar je loert.

Wat ben je gladgeschoren, fris gedoucht en zwijgzaam zegt ze
en dan kus je haar. Nooit zeg je wat. Je jeugd alleen
zou vlekken maken op haar vloer.



 © Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012

Als het donker wordt

OPONTHOUD


We zijn modern. Het is de juiste eeuw voor liefde niet
en nergens staan nog vrouwen op de torens,
uit te kijken. De laatste ridder
stierf aan syfilis.

We zijn de wapperende vlaggen verleerd,
het fluisteren tussen de stenen,
gezang en bloemennamen.

We werpen elkaar in het passeren
haastig lichaamsdelen toe.
Alles gaat goed.

Vergrendel deze deuren als het
donker wordt. Blijf bij me.
Zet je paard op slot.


© Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012

Taart

ONDERTUSSEN BUITEN


Wat ik voor ons droom is nooit een kamer. Steeds een tuin,
een wild stuk land met ordeloze bomen, struikgewas,
gras dat bloeit en een verroeste barbecue.

Ik weet dat ik opnieuw een taart naar buiten draag omdat
je jarig was. Hoe oud vraag ik, wat blaas je uit
vannacht, hoe lang nog, waarnaartoe?

Je lacht, steeds lach je. Je ligt weer op het oude kleed,
eet slordig, met één hand. Een kers rolt weg,
er kleeft nog slagroom om je lippen.

Ik kruip naast je als je slaapt. Luister, zeg ik, straks niet
wakker schrikken. Buiten de omheining
springen felle lampen aan.



© Ester Naomi Perquin


Uit: Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012

Tafel, bed, steen

FRANS VAN A.





Manieren genoeg maar daar gaat het niet om, ik heb hier
precies het juiste licht gevonden en kijk hoe de ochtend
zich in volle lengte op de ramen drukt en dan
in banen op de grond belandt.


Je kunt hier alles leren maken als je met verf bij de hand
kijkt naar de ene steen ten opzichte van de andere
steen, tafel, bed, nu precies zo
neergezet dat verwarring -


nee niet wegdrijven opgaan niet plotseling achter
het donker verdwijnen hier zijn en: stilstaan.
Kenbaar. Ik moet in je kunnen verblijven.


Als dit de enige plek is, bedacht om één ochtend
voorgoed te bewaren dan deze ochtend
die mij past. Hier duur ik lang.





© Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Celinspecties Amsterdam, Van Oorschot, 2012


Ester Naomi Perquin werkte vier jaar als cipier in het Rotterdamse Huis van Bewaring om een studie te kunnen betalen.

Elkaar drinken

SCHEPPINGSVERHAAL


Mooie geliefden waren we niet, tussen
stoffige dekens in een halfvreemd bed,
moe van de vlucht terug naar huis,
ondankbaar, vastbesloten
tot eten, drinken, elkaar.

Toch lagen we dicht
bij de ruimte waarin toen een
speldenknop, microscopisch land,
een nader uit te werken plan.

Leg je hand in mijn hand, je hart
in mijn hart, weet je slagen geteld.
Ken de oorzaak daarvan.

Je werd die nacht verondersteld
zoals dat heet, of liever toch bedacht.

Aan het einde van de slaap bleef
jij nog maanden duren.



© Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Servetten halfstok, Amsterdam, Van Oorschot, 2007

Viltstift

LEGALE ACTIVITEITEN 1 & 2


1

Wakker maken aan het begin van de nacht
en om dromen vragen.

Als ze zeggen dat ze die nog niet hebben gehad
omdat je ze wakker maakte: een klap.

Als ze beginnen te huilen over hun haren naar beneden
aaien tot ze aan hun moeders denken. Dan zeggen
dat hun moeders niet meer zullen komen.

Als ze hun hoofden op hun armen laten rusten
heel lang zwijgen. Als ze dan in slaap zijn
wakker maken en om dromen vragen.

Als ze hun dromen vertellen luisteren en uitleggen
dat zulke dingen niet bestaan. Dan de orde
van de dag. Dan weer van begin af aan.


2

Op de luchtplaats laten lopen en af en toe het geluid 
van een geweerschot maken. Oefenen tot je
vlak boven hun hoofden een trage duif
in zijn vlucht kunt raken en ze
die duif laten begraven.

Of er eentje op zijn rug draaien en met viltstift
omtrekken op het matras en laten opstaan
om naar zichzelf te kijken.

Vragen of ze de omtrek niet op iemand
vinden lijken. Vragen wie dat was.


© Ester Naomi Perquin



Uit: Awater, zomer 2011 - nieuw werk van Ester Naomi Perquin (drie gedichten)

Ester Naomi Perquin werkte tijdens haar studie enige tijd in een Huis van Bewaring.

A, B of C (formulier)

ONDERZOEK


Wilt u rusten overdag en 's nachts een man gelukkig maken?
Voelt u zich neerslachtig bij het idee van lavendel?
Heeft u wel eens een hotel bedacht?

Haal door: ik ben geen vrouw / ik ben een domme vrouw.
Ik heb in de afgelopen jaren minimaal zes keer
spijt gehad. Aan mijn vingertoppen kleeft
bij voorkeur: bladgoud, verf, tomatensap.

U past in een koffer. Als u niet in een koffer past
hoe zou u uzelf dan omschrijven? Hoe lang
heeft u last van overgewicht? Hoe vaak?

Als u van een brug springt zult u toch proberen:
A) uzelf aan te wijzen op een kaart
B) steeds verder weg te drijven
C) halverwege om te keren

Stel, uw ziekte is een dier. Bij gezondheid telt de vraag
voor twee. Welk dier is uw ziekte bij voorkeur niet?
Let op: de slechte dagen dienen meegeteld.

Bent u banger voor de uitslag dan voorheen?
Schrijf op wie volgens u de vragen stelt.



© Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Namens de ander Amsterdam, Van Oorschot, 2009

En lang ook!

WEET JE WAT JIJ MOET DOEN

Je moet me kussen in het donker, in het donker

vlakbij waar het water stroomt en lang ook

moet je me kussen tot we allebei

naar adem snakken en dan

moet je naar me kijken en mijn hand vastpakken

en iets zeggen dat je hebt gedroomd

en mij daarin een plaatsje geven

en steeds mijn naam uitspreken

en zeggen dat je mij altijd al zocht maar steeds

de weg kwijt raakte of naar school moest

of je had een baan, vrienden, er was

ineens een feest, je weet toch,

er kwam van alles tussen

en dan neem je me mee naar het donker

vlakbij waar het water stroomt.

Hier dus. Hier moet je me kussen.

© Ester Naomi Perquin

Vers Stadsgedicht van Ester Naomi Perquin,
Rotterdam-Delfshaven, onder de brug over de Coolhaven - juli 2011

Kunstwerk naar een idee van kunstenaar-buurtbewoner Edo Rath,

vormgegeven door medebuurtbewoonster en grafisch ontwerper Angeliek Vermonden.

Te zien: Rotterdam, Coolhaven ter hoogte van nr. 70,

trappen naar beneden aan zijkanten van viaduct onder Pieter de Hoochweg.

Voor wie bang is voor een stijve nek, wegens omhoog in de lucht en achterover lezen:

binnenkort hangt het volledige gedicht - als plaquette - ook op een pijlermuur ónder de brug.

Mijn adem hapert

OM ZELF TE PROBEREN



Je kunt gaan zitten in een kamer groot genoeg voor je armen en benen,
je kunt afscheid nemen en dan buig je je hoofd, kin op de borst,
je duwt je lichaam naar beneden en nog verder tot je past.


Je tast de wanden af op zoek naar licht. Er is geen licht, natuurlijk niet.
Er is ook geen muziek. Geen plaats om heen en weer te lopen
geen ramen om open te doen, uit te gaan hangen


om mensen te zien of vrienden te groeten, om help help te roepen
naar wie daar ook langsloopt, wie daar ook fietst. Er is alleen
de ruimte die je inneemt, verder niets. Dus je wacht.


Het is benauwd hier, kun je zeggen. Mijn adem hapert, er drukt iets
op mijn longen. Het wordt koud. Is dit proberen afgelopen,
dit leren al geschiedenis? Kan nu het licht weer aan?


Je kunt ver klinken en oud. Er komt geen antwoord meer.
Je kunt hardop beschrijven hoe dat is.
Je kunt jezelf niet goed verstaan.




© Ester Naomi Perquin



E. N. Perquin, Rotterdams stadsdichter, in Bevrijdingsfestivalkrant mei 2011

Buiten beeld

DE LAATSTE ONBEKENDE



Dus u heeft in het geheim geleefd, werd ondergronds
geboren, u bent nooit in beeld geweest.

Dus u woonde op plaatsen waar geen kijkers kwamen,
geen hond verlaten rondliep, neus dicht bij de grond,
u kwam nooit in de verleiding iemand
duidelijk zichtbaar te aaien.

U nam geen goedgeschreven woorden in de mond,
had geen zorgvuldig gezicht - hoe,
als wij u niet zagen heeft u geleefd?

Hield u zich ergens voor iemand verstopt?
Leek het voor u andersom - raakten wij weg
zolang u geen deel had aan ons?

U kunt niet meer weggaan zoals u hier kwam,
in het donker, als een geheim. Blijft u
zo zitten dan zoomen wij in.

Dit is uw kans om aanwezig te zijn.


© Ester Naomi Perquin



Uit: Ester Naomi Perquin Namens de ander, Amsterdam, Van Oorschot, 2009

Ester Perquin ontvangt morgen, vrijdag, in de Burgerzaal van het Rotterdamse stadhuis
de Anna Blaman Prijs 2010 van het Prins Bernhard Cultuurfonds.

Het gedicht uit deze bundel werd oorspronkelijk geschreven als een van de poëziebijdragen aan het International Film Festival Rotterdam (IFFR).

Rotterdam, Heemraadsssingel, september 2010: onthulling van het Anna Blaman Monument door burgemeester Ahmed Aboutaleb. De onthulling geldt als hoogtepunt van het Anna Blamanjaar 2010, het vijftigste sterfjaar van de schrijfster en winnares van de P.C. Hooftprijs.

Rotterdam beschouwt het monument tevens als eerherstel voor Blaman (1905-1960), nadat haar graf in Rotterdam-Overschie op de begraafplaats Hofwijk in de jaren '90 geruisloos was geruimd. De schrijfster en motorfietsliefhebster, een van de eerste openlijk lesbische Nederlandse auteurs, dreigde daarna in de vergetelheid te raken. Een kleine groep sympathisanten, verenigd in het Anna Blaman Genootschap, heeft dat met veel ijver na de honderdste geboortedag in 2005 voorkomen.

Kunstenares Maria Roosen gaf haar beeld de titel "Eenzaam Avontuur" mee, naar Blamans bekendste roman (uit 1948).
Niet ver van het 'motormunument' komt binnenkort een tweede gedenkteken: het portret van Blaman als P.C. Hooftprijswinnaar dat wordt aangebracht in de naburige De Vliegerstraat, tegenover het voormalige woonhuis van Anna Blaman en haar familie.

Met dank aan het Centrum Beeldende Kunst (CBK), Rotterdam

Zo vangt hij vlees

HOOGSEIZOEN


Zelfs al zou je in een droom nog wijzen naar de verre schim
die achter zwarte struiken naar je kijkt: je rok kruipt op.

Een losse dij valt als een drumstick in het licht.

Er is die warme zekerheid waarmee je weet: zo vangt hij vlees,
verzamelt een gezicht, weet namen los te krijgen - er is iets
comfortabels aan een opgeloste moord.

Hij is de laatste ter wereld die niemand meer stoort,
hij eet uit je hand zo lang je blijft zwijgen,
kleedt je weer aan als je slaapt.

Je zult straks best de weg terugvinden: wegen weten zich
achter je aan te begeven, hoe diep je ook het park in gaat.


© Ester Naomi Perquin


Uit: Ester Naomi Perquin Namens de ander, Amsterdam, Van Oorschot, 2009

Trouwer dan hij weet

OP WACHT


's Nachts hoort de vrouw van de oude cipier
de grendels verschuiven en slaapt ze niet meer.

Een man blijft een plek langer trouw dan hij weet,
cellen raken tot in zijn diepste ademhalen nagebouwd
en nu hij vlak bij haar ligt hoort ze hoe er in zijn hoofd
gevangen mannen rondjes lopen.

Ze beluistert gejaagde gesprekken: breekvak,
muitnek, bloedschuld en schaduwbuit.
Ze houdt haar ogen open - soms

klimt er één over de muur en glijdt
tussen de lakens door zijn schedel uit.


Ester Naomi Perquin

Uit: Ester Naomi Perquin Namens de ander, Amsterdam, Van Oorschot, 2009.

Blauwe kinderwanten

WINTER


Laat het na deze winter nog eens winter zijn.
Geen statig broeden meer. Geen kievitsei.
Geen welbedreven paring of zorgvuldig nest.
Ik hoop dat kou de grond voorgoed verpest
met alles dat nog kiemen zou daarbij.

Laat straten grauw zoals ze ’s winters zijn.
De moddersneeuw van uitgebeende dagen,
twee blauwe kinderwanten naast een wak.
Ik kan geen lammetjes verdragen.

Niets erger dan dat woekerend gemak
waarmee de lente aan het groeien slaat.
Daaronder houdt het ijs een zoontje stil.

Voor al dat leven maakt hij geen verschil.
Er is geen zonlicht dat hem bovenbrengt.

Geen voorjaar dat hem kennen wil.


Ester Naomi Perquin




Uit: Ester Naomi Perquin Servetten halfstok, Amsterdam, Van Oorschot, 2007