Weggedraaid

DE LAATSTE WOORDEN VAN MIJN ENGELSE GROOTMOEDER



Er stonden een paar vuile borden
en een glas melk
naast haar op een tafeltje
bij het zurige, slordige bed -

Gerimpeld en vrijwel blind
lag ze te snurken
schrok wakker om met kwade stem
iets te eten te willen

Geef me wat te eten -
Ze hongeren me uit -
Ik voel me prima - Ik ga niet
naar het ziekenhuis. Nee, nee, nee

Geef me iets te eten!
Kom, ik breng je
naar het ziekenhuis, zei ik,
en als je weer beter bent

kun je doen wat je wilt.
Ze glimlachte, Ja
eerst kun jij doen wat je wilt
dan mag ik doen wat ik wil -

Au, au, au! schreeuwde ze
toen de ziekenbroeders haar
op de brancard tilden
Noemen jullie dat

het iemand naar de zin maken?
Heel helder was ze toen.
Och jullie denken knap te zijn,
jullie jongelui,

zei ze, maar ik zeg je
helemaal niks weten jullie.
Toen vertrokken we.
Onderweg

kwamen we langs een lange rij
iepen. Ze keek er eens even naar
door het raampje
van de ambulance en zei,

Wat zijn dat daar
voor wazig uitziende dingen?
Bomen? Nou, die ben ik zat
en draaide haar hoofd weg.



© William Carlos Williams



- vertaling uit het Engels: Huub Beurskens -



Uit: William Carlos Williams (1883-1963, VS) Even dit, Amsterdam, Meulenhoff, 2006

Waterpas

VIERDE KWARTET




1




reis die naar het uitzicht verlangt
uiteindelijk tegen de buffer beland
aan zee waar de zee gedurig verzandt.

zilvermeeuwen vliegen tegen het blinken
te schreeuwen. hand boven de ogen. uit
de kleren en tot de ogen onder water
is het een en al bewegen wat ginder water-
pas lijkt: een streep, traag een schuivend punt.

dan landinwaarts liggend drogend rugvel
de blik geroerd door zoveel duin of zand
van een toevallige passant.



2




op de kustlijn: elk spoor bewogen en verwatert.
duinwaarts leert zand van zee en stroomt
iedere afdruk mul vol en weg. wrakhout

teruggeworpen, door honden opgehaald,
voor het weer aanspoelen moet ligt het
weer verlaten. welke graten zijn via
de zuurkraam gestrand? (vergat het meisje
haar badtas maar!) holte van de hartschelp

door zand betrokken, schedel door zon geleegd.
maar men wil zich verliezen, vervloeien, toch?
vergat het meisje haar badtas maar!



3




jukbeen, hand die van sorbet kersen lepelt,
hoe de bruine huid, knieschijf, schaduwlippen:
zo bekend, zo onbereikbaar, al voorbij!

langs volle terrassen flanerend, avances,
idylle, alfa romeo: dat betekent toch even
vaak weer breuk, verlies en traan? -
o, wuiven der wieren, plankton, zweven,
bloemdieren, zichzelf vertakkend leven!

wie durft zich in zee te werpen om als drinkend
eiland te vergaan? – twee pitten in een asbak
lipstick op mondstuk zilver lepel in ijsglas rust.




4




tenen stoelen gaan op stapels, tenten vouwen,
een vrouw kleedt en maakt zich op: zon
bedreigt de zee het water staat op gloeien

: leeg wijnglas zo in het zicht
geplaatst dat het hart ervan over-
loopt. – bedrog! afrekenen! kelner
sluit het terras. men zoekt zijn dag-
retour en vindt twee pitten in de jas.

terwijl de rug rood verbrand ontspringt
de spoorlijn en laat achter. geblindeerd
wordt een zon door een muur van zee.




© Huub Beurskens

Oorspr. in Raster #11, 1979. Naderhand opgenomen in:
Huub Beurskens Vergat het meisje haar badtas maar 
Amsterdam, Meulenhoff, 1980

Glanzend van water

DE RODE KRUIWAGEN




Er hangt zoveel af
van

een rode krui-
wagen

glanzend van regen-
water

naast de witte
kippen





© William Carlos Williams





The Red-Wheel-Barrow, vertaald uit het Engels door Huub Beurskens.
In: Even dit, Amsterdam, Meulenhoff, 2006