Lippen

Soms is zo
veel zo ver weg
dat de wind in de
roos mij ontvalt en ik
met mijn laatste gelaat
uitgelegd lig in de kwikzilveren
bedding van uw van halleluja schuimende
lippen, waartussen ik hopeloos de weg kwijt
raak als uw eigen licht mij de duisternis in maant

en ik merk dat
onder de schaduw uwer
vleugelen geen terugkeer is:
niet in het u believen niet in
het u gerieven, want schuld aan
het vlees en doem in de van verdriet
doorknaagde ogen die in tweespalt staan
gestanst tussen erotomaan vergrijp en het vlammend
zwaard der gerechtigheid dat mij nimmer tot u toe zal laten -

bewaar me niettemin de blonde glimlach van mijn kind.



© Henk van der Waal


Uit: Henk van der Waal Schuldsanering, Amsterdam, Querido, 2000