Zeelicht, maandagavond

IJMUIDEN


Komen samen deze cellen met een vorm van ambitie
glijden slanggelijk een buis door die ons klemt
hier moeten we wennen zoveel keren willen we vluchten! In plaats daarvan spreken
we ons moed in, een oor wordt gevormd, we zullen horen! We dragen ogen we zullen
zien, we knipperen plichtsgewijs, de vingers groeien we zullen tasten. Vreugdevol
worden we en vol verwachting.
We komen naar buiten, slaan een kreet nog schriller dan het licht. We zijn blind, doof,
stom en lam tegelijk. Horrific thoughts enter dan zijn we een van hen. Ze vieren onze
komst uitbundig. Noemen ons baby. Het zit ons niet mee trekken ons terug ergens
ver in de hersens zo veel humptiedumptie kunnen we niet aan.
We laten ons volgieten met al hun gedachten, ze hijsen ons in broekpakken, luiers,
we kirren en het is slechts bij flitsen ineens voor de zee van IJmuiden, dat we ons
vaaglijk herinneren waren wij niet eens zo'n zee die
opspringt aan rotsen, die fonkelt


© Marije Langelaar



Marije Langelaar in Onvoltooid - festivalboek van Poetry International, Rotterdam juni 2012.


- met dank aan A. en haar blote voeten, tussen watervonken bij de Langevelderslag