Weggedacht

HET VEERHUIS


Wie heeft niet gedroomd er ooit te wonen,
hier in dit nooit bewoonde huis?
Er was een gaan, er was een komen,
De kaartjesverkoper alleen was er thuis

Maar ook hij moest het pand 's nachts verlaten.
Deed hij die rood-witte luiken dan dicht?
Alleen het water bleef dag en nacht praten,
eb en vloed kwamen langs, souverein, onverplicht.

Aan de overkant stond onder statige bomen
zo'n heel oud café, waar men veel langer wacht
dan men zich had voorgenomen.
Waterstaat heeft het weggedacht.

Ook de Veerdienst ging heen. Er kwam een nieuw bootje.
Het doet dienst, het vervoert, je koopt kaartjes aan boord.
Het dobbert geducht, 't kan tegen een stootje.
Maar och, van een pont heeft het nimmer gehoord.

Het Veerhuis bleef staan, onbewoond, onbezet,
maar aanweziger dan de hoogste flat.

En als het weer in gebruik wordt genomen
zal het water niet sneller of langzamer stromen.

Maar wij, we komen er graag om te staren,
te eten, te drinken, denkbeeldig te varen.

Wie hier zit zwerft én voelt zich thuis,
ver van de wereld, weg van huis.
Wie verlangt er
naar meer?

Het heen-en-weer
ging hier voorgoed voor anker.


© Jan Eijkelboom


Uit: J. Eijkelboom Tot zo ver - De meeste gedichten, Amsterdam/ Antwerpen, Arbeiderspers, 2002